مومیایی اجساد در دوران باستان

مومیایی اجساد به صورت طبیعی ، مومیائی ، شیمیائی
یکی از مسائلی که در محافل حفاری بسیار رایج است و تمام شما نیز چیزهائی در ارتباط با آن شنیده اید یا فیلمهای در ارتباط با آن دیده اید جسد مومیایی است که ریشه آن در مصر باستان هست و مردم ما به اشتباه فکر می کنند در ایران هم به وفور یافت می شود ، در صورتی که اینطور نیست. در ایران تعداد کمی مومیایی وجود دارد که آن هم متعلق به دوران هخامنشیان هست. وقتی ایران مصر را شکست داد و آنجا را به کشور پهناور ایران ضمیمه کرد، دخترانی زیبا از درباریان مصر به ایران آورده شدند و با درباریان ایرانی وصلت کردند که هر کدام از این زنها که میمردند به رسم خودشان در ایران مومیایی میشدند.ولی هیچ پادشاه یا درباریان ایران  باستان در اینجا مومیایی نشدند. ایرانیان تکنیکی داشتند بسیار پیشرفته تر از مصریان که به آن در اصطلاح امروز شیمیائی می گویند و جنازه کاملا سالم میماند انگار که همین دیروز مرده است و پادشاهان و سرداران و درباریان ایرانی که مرده اند شیمیایی شدند.در زمانهای قدیم ایرانیان باستان خاک شناسانی داشتند که از تبحر و علم بالایی برخوردار بودند و خاکهای مناطق مختلف را بررسی می کردند.

همه ما می دانیم که وقتی کسی از دنیا میرود و او را به خاک میسپارند بعد از چند روز چیزی از بدن آن شخص باقی نمی ماند جز استخوان و به اصطلاح امروزی می گوییم تجزیه شد. تجزیه شدن کاری است که موجودات در خاک انجام می دهند مثل مورچه یا هر جاندار دیگر که گوشت و کلیه اعضای داخلی انسان را می خورد.خاک شناسان ایران باستان توانسته بودند خاکهایی را پیدا کنند که به هیچ عنوان موجودات به آن خاکها نزدیک نشوند و به خاطر نوع و جنس خاک از گزند کلیه جانوران در امان باشد. وقتی شخصی را در جایی به خاک می سپردند که خاک آن از این نوع خاص بود، بدن افراد به هیچ عنوان تجزیه نمی شد و برای همیشه سالم می ماند که این تکنیک خود نوعی سالم نگه داشتن اجساد بود.اگه رفتید جائی حفاری و قبری را شکافتید و به یک چنین مسئله ای برخوردید نه بترسید نه فکر کنید که حتماّ باید به بار برسید. چون احتمالا وقتی قبر بغل آن را نیز بشکافید به همچین مسئله ای بر می خورید و این به خاطر خاک آن منطقه می باشد. چه بسیار هستند خاک هایی که ظرف چند روز جسد را تجزیه میکنند وخاکهایی که سالها زمان می برد تا یک جسد کاملا تجزیه شود و خاکهایی که دانشمندان باستانی ما کشف کردند که جنازه در آن به هیچ عنوان تجزیه نمی شود.

و مثل روز اول سالم میماند.در ارتباط با اجساد مومیایی مطلبی برایتان بنویسم که اطلاعات شما در رابطه با این مسئله بیشتر شود.

کلاّ سه کشور در دنیا اجساد را مومیائی میکرد:
۱- مصر باستان که خود به دو صورت این کار را انجام میداد
2- هند که البته جزئی از ایران بود
3- ایران که در این کار توفیقی کسب نکرد و موفق نشد

در مصر باستان به دو صورت مومیایی اجساد می کردند اول طبقه مرفه و دوم طبقه متوسط. طبقه متوسط را شکمشان را باز میکردند و توی آن را خالی میکردندو در سر سوراخی درست میکردند و مغز را از آن در می آوردند و مومیایی اجساد میکردند. ولی طبقه اشراف و پول دار به این صورت بود که کلیه اعضای داخلی بدن را از معقد درر میآوردند و مغز را از بینی و بعد جنازه را شش ماه در آب نمک می گذاشتند و چربی های آن را کاملا آب می کردند و سپس جسد رامومیایی می کردند. در کنار اجسادد مومیائی مصری کنیزان و نوکران و سگ و گربه خانگی و هر چیزی که صاحب جسد به آن تعلق خاطری داشت را با جسد مومیائی ودفن میکردند که در زندگی پس از مرگ مشکلی نداشته باشد.

هندی ها نیز اجساد را مومیایی میکردند ولی به دلیل مصرف ادویه فراوان در هند اجساد مومیایی شده کیفیت مطلوبی ندارند.در ایران به علت نبودن آن نمک خاص و گیاهان خاص برای مومیایی کردن اجساد موفقیتی حاصل نشد و ایرانیان به تکنیک شیمیائی کردن اجساد پرداختند که اجساد بسیار سالم تر از مومیائی میماند.وقتی یک جسد را شیمیایی می کنند سالها مو و ناخن های دست و پا رشد میکنند تا به نقطۀ ایست رشد برسند.شیمیایی کردن اجساد به این روش بود که در آن زمان ایرانیان باستان رادیواکتیو را شناخته بودند و با استفاده از سنگ رادیو اکتیو که آن را به صورت پودر در می آوردند و روی جسد می پاشیدند و جیوۀ سرخی که دانشمندان آن زمان توانسته بودند تولید کنند به شیمیایی کردن اجساد می پرداختند.